Eerste stagedag, poging 2

Mijn eerste dag, maar nu echt. Het begint allemaal met een vergadering. Isabelle; mijn supervisor, Wittko; de eigenaar van het bedrijf en ik zijn daarbij aanwezig. Eerst krijg ik een korte uitleg over het bedrijf. Het is nogal veranderd sinds de laatste keer dat ik er was, afgelopen november. Ze zijn een veranderslag aan het maken van (goedkope) custom-made (merchandise) producten oftewel client driven, naar geperforeerd kwaliteitsmetaal waarbij de klant kan kiezen uit wat wij leveren dus meer product driven. Er zijn daarnaast nog enkele lopende projecten waaronder een plastieken ijslepeltje, een strandbal, een paraplu, een tassenproject en een rijstproject. Daarna krijg ik het woord en mag ik mezelf even voorstellen, met name voor Isabelle want wij hebben elkaar nog niet eerder ontmoet. (Ik heb haar al wel even gegoogled en zij mij ongetwijfeld ook, we hebben wat mailcontact gehad maar we hadden elkaar nog niet in het echt gezien of gesproken. Op basis van dit had ik al een beeld van haar gevormd, dat ik haar waarschijnlijk niet echt zou mogen) Na de korte kennismaking is de minivergadering gesloten. Ik krijg een werkplek aangewezen, het internet wachtwoord en de mededeling dat ik straks om 10 uur (over ongeveer 40 minuten) verwacht wordt op een spoedvergadering over het tassenproject. Tot die tijd vind ik uit hoe mijn nieuwe mail werk die Isabelle al voor mij aan had gemaakt (ze is snel!) en neem ik wat toegestuurde documenten door over hoe de sourcing procedure in elkaar zit.

10 uur, tijd voor de tassen meeting. Er zijn heel wat mensen voor opgetrommeld. Er wordt begonnen met een zeer serieuze toespraak door Wittko. Hij zegt dat de klant de tassen geproduceerd wil hebben in een zogeheten “BSCI-gecertificeerde” fabriek en van de tot dan toe geselecteerde fabrieken was niet zeker of ze dat waren. Daarnaast was de productcatalogus die door de designafdeling is opgesteld niet naar wens. Dit alles moet nu binnen 2 dagen aangepast worden, anders haakt de klant af. Het werk dat eerst in een maand tijd is gedaan, moet nu in 2 dagen opnieuw gebeuren. Aan mij de taak om uit te zoeken wat BSCI is en of er een lijst bestaat van alle fabrieken die dit keurmerk hebben. Dus daar ga ik mee aan de slag.

Om 12 uur was het lunchtijd. De lunch wordt verzorgd door het bedrijf verzorgd. Toen ik het keukentje in liep was ik stomverbaasd van wat ik zag. Een compleet restaurant! Iedereen heeft een kommetje witte rijst en in het midden staan een aantal borden met verschillende gerechten en daarvan kan je in je kom opscheppen. Top! De lunch wordt gemaakt door de “Ayi die in dienst is bij het bedrijf. Dat is een soort huishoudster, vrij vertaald betekend het “tante”. In China is het een gebruik om zo iemand in huis te hebben. Hier wordt dat niet als zielig of iets dergelijks gezien, maar juist als heel dankbaar. Ze komt elke dag naar het kantoor om een uur of half 11, gaat dan de lunch koken die rond de klok van 12 klaar is. Als wij aan het lunchen zijn, gaat zij de boel een beetje aan kant maken. Ik moet je zeggen, ze is een prima kok! Niet al haar gerechten zijn helemaal mijn smaak, maar het is heerlijk! Na de lunch gaat een groepje nog even op en neer naar de Mac (niet om de lunch aan te vullen, maar meer als wandelingetje want het is nogal mooi weer en voor een toetje ;) ) en ze vragen mij mee. Ik heb ooit gehoord in een of andere buitenland-stage-voorlichting dat als je op buitenland stage gaat, je een heleboel uitnodigingen krijgt. Toen is gezegd dat je (in ieder geval) in de eerste vier weken overal ja op moet zeggen. Dus ik zeg ja en ga mee. Bij de grote gele M (die in China trouwens Mai Dan Lou heet) bestel ik iets van een plaatje dat er wel fancy uit ziet. Het blijkt Fanta met softijs te zijn, heel apart! Ik vond het een beetje lijken op een split.

Na de lunch ga ik verder met mijn zoektocht. Gedurende de dag kom ik er achter dat BSCI geen keurmerk is, maar meer een kwaliteitsnorm met betrekking tot een goede werkomgeving, werkuren, enz… Er worden wel audits afgenomen. Ik vind uit dat de organisatie die er achter zit in Brussel is gevestigd en wat hun telefoonnummer is. Om half 4, als het in Brussel half 10 is, bel ik ze op en vraag of er een database is met alle fabrieken die de audit hebben gehaald. “Ja, die is er” is het antwoord “Maar dan moet je wel lid zijn om hem te mogen inzien.” Ging het antwoord verder. …En dat zijn we nie… Jammer, dan moeten we de fabrieken op een andere manier opsporen. Ik zoek door op internet naar fabrieken die beweren zo’n audit te hebben doorstaan met goed resultaat, vervolgens stuur ik de link op naar Isabelle, zij checkt en stuurt hem vervolgens naar het sourcing team (dat zijn 2 Chinezen) die bellen dan de fabriek op om dit te checken. Uiteindelijk vind ik een redelijke lijst van zo’n 15 fabrieken, maar een stuk of 3 waren echt bruikbaar om mee verder te gaan. Aan het einde van de dag begint Isabelle tegen mij, er is een nieuw project over koekjes en ze houdt een pak spritsen omhoog. Komen deze koekjes niet uit Nederland. Ik zeg: “Ja, die koekjes ken ik wel!” “Mooi!” zegt ze, “is het dan niet iets voor jou?”. Koekjes… Tuurlijk! Dat zie ik wel zitten! Ook zegt Wittko tegen mij dat er vrijdag iemand naar een fabriek gaat voor quality control. Of ik het interessant vind om daar bij te zijn. Het overvalt mij een beetje, dus ik weet niet zo goed wat te zeggen. Dus leert Wittko mij meteen dat ik duidelijk naar hem moet zijn. “Ja” of “nee”, duidelijkheid. “Ja! Graag, dat lijkt mij erg interessant!” Zeg ik dan, ik ga op mijn eerste business trip!

Op het werk heb ik laten vallen dat ik uit mijn appartement ben gezet en dat ik (weer!) in een hotel zit. Er komt meteen hulp uit alle hoeken. Wittko zegt dat ik in het kantoor mag slapen. Er staat een bank, is wel niet zo comfortabel, maar hoef ik niet meer in een (relatief) duur hotel. Hij had nog wel een dekbed en ook was er een douch in het kantoor aanwezig. Ook Isabelle zegt dat ik bij haar mag intrekken. Ze heeft nog een kamertje over en is verder allemaal geen probleem. Ik besluit op het aanbod van Isabelle in te gaan. Ik heb alleen nog deze nacht geboekt staan bij het hotel, maar morgen zal ik mijn koffers mee naar kantoor nemen en dan ’s avonds met haar mee gaan.

Na het werk ga ik nog een appartement bezoeken. Een gedeelde deze keer. Het appartement is oke, de kamer redelijk klein, het uitzicht op het balkon geweldig, maar de prijs iets te hoog... Als ik daarna terug ben in het hotel, regel ik dat ik mijn 2 Ikeatassen voor zolang bij mijn Chinese buddy’s mag stallen. 1 handbagagekoffer, 1 grote koffer en 2 grote Ikeatassen is niet echt handig om van hot naar her te sleuren. Ik kan ze weer komen ophalen als ik een vaste plek heb gevonden. Ik hoop dat dat zo snel mogelijk is, maar op dit moment weet ik even niet meer wat ik allemaal nog kan verwachten. Ik sluit niks meer uit…

(Deze keer helaas niet zoveel foto's, volgende keer weer...)

----Korte versie----

Mijn eerste dag, maar nu echt. Het begint met een vergadering. Isabelle; mijn supervisor, Wittko; de eigenaar van het bedrijf en ik zijn daarbij aanwezig. Eerst een korte uitleg over het bedrijf. Daarna krijg ik het woord en mag ik mezelf even voorstellen, met name voor Isabelle want wij hebben elkaar nog niet eerder ontmoet. Na de kennismaking is de minivergadering gesloten. Ik krijg een werkplek aangewezen, het internet wachtwoord en de mededeling dat ik om 10 uur verwacht wordt op een spoedvergadering over een tassenproject.

In de tassenvergadering wordt er begonnen met een zeer serieuze toespraak door Wittko. Hij zegt dat de klant de tassen geproduceerd wil hebben in een zogeheten “BSCI-gecertificeerde” fabriek. Deze moet binnen 2 dagen gevonden worden, anders haakt de klant af. Aan mij de taak om uit te zoeken wat BSCI is en of er een lijst bestaat van alle fabrieken die dit keurmerk hebben.

Om 12 uur was het lunchtijd. De lunch wordt gemaakt door de “Ayi die in dienst is bij het bedrijf. Dat is een soort huishoudster, vrij vertaald betekend het “tante”. Na de lunch gaat een groepje nog even op en neer naar de Mac voor een toetje en ze vragen mij mee. Ik bestel, zo bleek later, Fanta met softijs, heel apart! Ik vond het een beetje lijken op een split.

Gedurende de dag kom ik er achter dat BSCI geen keurmerk is, maar meer een kwaliteitsnorm. Er worden wel audits afgenomen. Ik zoek door op internet naar fabrieken die beweren zo’n audit te hebben doorstaan met goed resultaat. Uiteindelijk vind ik een redelijke lijst van zo’n 15 fabrieken, maar een stuk of 3 waren echt bruikbaar om mee verder te gaan. Aan het einde van de dag begint Isabelle over een koekjes project. Die is vanaf dat moment van mij! Daarnaast leert Wittko mij duidelijk te zijn en nodigt mij uit voor een business trip komende vrijdag.

Op het werk laat ik vallen dat ik uit mijn appartement ben gezet. Wittko zegt dat ik in het kantoor mag slapen. Ook Isabelle zegt dat ik bij haar mag intrekken. Ik besluit op het aanbod van Isabelle in te gaan. Ik heb alleen nog deze nacht geboekt staan bij het hotel, maar morgen zal ik mijn koffers mee naar kantoor nemen en dan ’s avonds met haar mee gaan.

Als ik ’s avonds terug ben in het hotel, regel ik dat ik mijn 2 Ikeatassen voor zolang bij mijn Chinese buddy’s mag stallen.