Isabelle en Marc
Door: Leon
Blijf op de hoogte en volg Leon
10 April 2014 | China, Sjanghai
Woensdag 9 april, ik wordt voor de laatste keer wakker in het hotelbed. Tenminste ik hoop van wel. Half 9 check ik uit en met 2 koffers ga ik opzoek naar een taxi die me mee wil nemen naar WuXing Lu 278, het adres van het kantoor. Binnen 5 minuten heb ik een lege taxi te pakken. Valt me niet tegen zo aan het einde van het spitsuur. Hij zet me keurig af bij het kantoor. Voor diegenen die nu denken is dat niet vreselijk duur elke keer zomaar even met de taxi. Terechte gedachte, in Amsterdam had het me een rib uit mijn lijf gekost. Gelukkig ben ik nu in Shanghai. Een dergelijk ritje kost me ongeveer 25 yuan. In Euro’s is dat omme nabij de 3 euro. Zelfs minder dan het starttarief in onze hoofdstad…
Als ik op het kantoor kom is het eerste dat Isabelle zegt: “Zet je koffers neer en neem lekker een dagje vrij, kun je rustig naar appartementen zoeken.” Wauw, dat is toch super lief! Ik besluit de ochtend te werken en de middag vrij te nemen. ’s Ochtends regel ik wat afspraken om die middag appartementen te gaan bezichtigen. Ik ga ’s middags vier en een half appartement af. (En een half omdat we in eentje niet konden komen, dus die heb ik alleen van buiten en door de ramen gezien…) Er zat niet echt wat tussen. Wel ben ik in een appartement geweest dat bestaat uit 2 verdiepingen, dat was nieuw voor mij. Het wordt “Duplex woningen” genoemd. Om 4 uur heb ik alles gezien en ga ik voor een uurtje terug naar kantoor.
’s Avonds ga ik met Isabelle mee naar haar appartement. Ze woont op loopafstand van kantoor af, hooguit 5 minuten. Ik stap het appartement binnen, 1 woord: prachtig! Eerst dus al de locatie, nu de ruimte (het was echt groot!), echt schitterend! Ik vraag nog voor de grap wat ze ervoor wil zodat ik kan blijven! Ik krijg mijn kamertje aangewezen en ze pakt meteen beddengoed. Ze stelt me meteen op mijn gemak: “Doe alsof je thuis bent, als je iets wilt pak je het maar. Als je iets nodig heb, zeg je het maar.” Ondanks het beeld dat ik vooraf van haar had gemaakt en het feit dat ze met een heel duidelijk Frans accent praat (ze komt uit Senegal, Afrika)en ik het niet zo op Fransen heb, is ze echt een schat! Het beeld dat ik vooraf van haar had klopt totaal niet. Ze had zelfs snelle en makkelijke pasta gekookt. (kale pasta, pot pastasaus op tafel en een salade van sla, Cherry tomaatjes en een heerlijke dressing, maar desondanks prima. Mij hoor je niet!). Na het eten nog wat gepraat. Over Senegal, Nederland en over voetbal. Dat Senegal in 2006 op het WK voor een verassing zorgde en over Oranje dat dat zo goed is. Ze vertelt dat haar broer/vrienden in Senegal helemaal fan zijn van Oranje. Op Facebook (Facebook (en o.a. Twitter en Youtube) zijn in China geblokkeerd, maar ze heeft een VPN waarmee je de blokkade kan omzeilen) laat ze wat foto’s zien dat ze allemaal oranje shirts aan hebben. Zelf een foto waarin ze vol trots in de ArenA staan bij een wedstrijd van Oranje! Verder vertelt Isabelle dat ze helemaal fan zijn van een Nederlandse voetballer, maar ze komt even niet op de naam. Cruijff? Nee geen Cruijff. Gullit? Rijkaard? Van Persie? Nee allemaal niet. We gaan een lijstje af met top 10 beste Nederlandse voetballers (volgens internet). Ook allemaal niet. Ze beschrijft hem, maar ik weet het niet… Ze besluit hen dan maar een berichtje op FB te sturen. Het wachten is vervolgens op antwoord.
Dan komt Marc, de vriend van Isabelle, thuis. Hij heeft eigenlijk Marco, maar noemt zichzelf Marc. Hij komt uit Montpellier, Frankrijk. Een echte Fransoos dus. Fransen staan er om bekend zichzelf als beste en middelpunt van de wereld te zien. Al gauw is duidelijk dat Marc er niet zo in staat. Hij hekelt die opstelling van zijn landgenoten zelfs! Ook is het Engels onder de Fransozen niet al te best, hier is Marc opnieuw een uitzondering in. Prefect zijn Engels! Ik weet niet meer hoe we er op komen, maar ik zeg dat ik niet van bier houd en dat ik liever wijn heb. Blijkbaar heb ik iets goeds gezegd. Marc begint helemaal te glimmen. Wat blijkt, hij zit in de wijnen. Hij werkt bij een bedrijf dat ze importeert en in Shanghai verkoopt. Ohh, antwoord vanuit Senegal. Het blijkt Ruud van Nistelrooy te zijn. Haha, dat had ik nooit geraden! Marc blijkt niet van voetbal te houden. Gaat veel te veel geld in om vind hij. Bovendien, als je nu voor een club bent met 11 goede spelers, is het over een jaar een heel andere club. Het gaat niet meer om de jongens uit de stad, maar wie het met het meeste geld het slimste kan inkopen… Na veel gepraat, schrikken we om half 12 van de tijd en gaan snel slapen.
Donderdag verteld Wittko op het werk dat er zondag de Jinqiao 8k is, of ik dat ken. Nou nee. Het blijkt een hardloop evenement te zijn waarbij de 8k staat voor 8 kilometer en Quest doet daaraan mee. Ik wordt gevraagd om daar ook aan mee te doen. “uhh, nou ik heb al een eeuwigheid niet meer hardgelopen. Bovendien is het meeste dat ik ooit gelopen heb 5 kilometer…” Waarop Wittko zei: “Nou, dan kom je ons toch gewoon aanmoedigen. Het is altijd heel leuk en gezellig. Er doen veel bedrijven mee. Het is eigenlijk meer een reclamefestival dan een hardloopwedstrijd.” Ik moest weer denken aan de gouden regel, dus ik zeg ja. Ik krijg een shirt van het bedrijf en een fake-nummer om zondag aan te trekken.
Die avond werk ik door tot 8 uur. Dit allemaal vanwege het fabrieksbezoek van morgen. Ik word voorbereid in een lange training. Er wordt me van alles uitgelegd. Hoe de procedure in zijn werk gaat, waar ik op moet letten, dat ik het onverwachte moet verwachten. Opeens moet ik terug denken aan het vak kwaliteitsmanagement dat ik op school heb gehad. Termen en procedures die daar behandeld werden zie ik nu terug komen. Dat is leuk! Om 8 uur ga ik op naar huis, alleen dit keer want Isabelle blijft nog even op kantoor voor haar Chinese les. Thuis heb ik weer hele gesprekken met Marc. Het blijkt een slimme jongen te zijn, of zo doet hij zich voor… Op een gegeven moment om half 10 zegt dat hij en Isabelle naar de Italiaan gaan en ik mag mee. Nu was het een lastige keuze die voor ligt. Enerzijds de gouden regel, anderzijds de verstandige keuze. Ik moet morgen namelijk vroeg weg voor de business trip. Ik besluit de gouden regel toch niet te breken en ga mee. Behalve Isabelle, is er ook iemand anders bij. Ook een fransoos, maar er wordt voornamelijk Engels aan tafel gesproken. Heel netjes! We delen een carpaccio vooraf, ik had gnocchi als hoofdgerecht (eerste keer voor mij) en panna cotta als toetje. Marc, als specialist, had een goeie fles wijn uitgekozen. Het blijkt hun favoriete restaurant te zijn. Ik heb niet zo lang de tijd nodig om te snappen waarom. Tijdens het eten vragen ze aan mij wat nou typisch Nederlands eten is. Hutspot zeg ik. “Top!” Zeggen ze, “dan mag je dat een keer maken voordat je weggaat.” Toen we klaar waren gingen ze als een van de weinige keren in het Frans praten en op het moment dat ze uitgesproken waren, was de rekening betaald. Ik kan tegenstribbelen wat ik wil maar zin heeft het niet. Thuis aangekomen duik ik snel mijn bed in, het is iets later geworden dan ik had gepland. Morgen moet ik vroeg op!
----Korte versie----
Woensdag 9 april, half 9 check ik uit en ga met 2 koffers met de taxi naar kantoor. Daar zegt Isabelle dat ik vrij mag nemen om naar appartementen te zoeken. Ik besluit de ochtend te werken en ’s middags appartementen te bekijken. Ik ga langs vier en een half appartement. Er zat niet echt wat tussen. ’s Avonds ga ik met Isabelle mee naar haar appartement. In 1 woord: prachtig! Ze had een snelle pasta gekookt. Na het eten nog wat gepraat. Over Senegal, Nederland en over voetbal. Ze vertelt dat haar broer/vrienden in Senegal helemaal fan zijn van Oranje.
Dan komt Marc, de vriend van Isabelle, thuis. We praten verder. Ik zeg hem dat ik niet van bier houd en dat ik liever wijn heb. Blijkbaar heb ik iets goeds gezegd. Wat blijkt, hij zit in de wijnen. Verder blijkt Marc niet van voetbal te houden. Om half 12 schrikken we van de tijd en gaan snel slapen.
Donderdag verteld Wittko over de Jinqiao 8k, een hardloopevenement. Quest doet daaraan mee. Ik ga mee als supporter en krijg een shirt van het bedrijf en een fake-nummer om zondag aan te trekken.
Die avond werk ik door tot 8 uur vanwege een lange training voor het fabrieksbezoek van morgen. Ik moet terug denken aan het vak kwaliteitsmanagement. Thuis heb ik weer hele gesprekken met Marc. Om half 10 zegt dat hij en Isabelle naar de Italiaan gaan en ik mag mee. Behalve Isabelle, is er ook een fransoos bij, maar er wordt voornamelijk Engels aan tafel gesproken. We delen een carpaccio vooraf, ik had gnocchi als hoofdgerecht en panna cotta als toetje. Marc, als specialist, had een goeie fles wijn uitgekozen. Tijdens het eten vragen ze aan mij wat typisch Nederlands eten is. Hutspot zeg ik. Daarmee zeg ik toe dat een keer voor ze te koken voor ik wegga. Toen we klaar waren gingen, spraken ze wat in het Frans en toen ze uitgesproken waren, was de rekening betaald. Thuis meteen naar bed.
Als ik op het kantoor kom is het eerste dat Isabelle zegt: “Zet je koffers neer en neem lekker een dagje vrij, kun je rustig naar appartementen zoeken.” Wauw, dat is toch super lief! Ik besluit de ochtend te werken en de middag vrij te nemen. ’s Ochtends regel ik wat afspraken om die middag appartementen te gaan bezichtigen. Ik ga ’s middags vier en een half appartement af. (En een half omdat we in eentje niet konden komen, dus die heb ik alleen van buiten en door de ramen gezien…) Er zat niet echt wat tussen. Wel ben ik in een appartement geweest dat bestaat uit 2 verdiepingen, dat was nieuw voor mij. Het wordt “Duplex woningen” genoemd. Om 4 uur heb ik alles gezien en ga ik voor een uurtje terug naar kantoor.
’s Avonds ga ik met Isabelle mee naar haar appartement. Ze woont op loopafstand van kantoor af, hooguit 5 minuten. Ik stap het appartement binnen, 1 woord: prachtig! Eerst dus al de locatie, nu de ruimte (het was echt groot!), echt schitterend! Ik vraag nog voor de grap wat ze ervoor wil zodat ik kan blijven! Ik krijg mijn kamertje aangewezen en ze pakt meteen beddengoed. Ze stelt me meteen op mijn gemak: “Doe alsof je thuis bent, als je iets wilt pak je het maar. Als je iets nodig heb, zeg je het maar.” Ondanks het beeld dat ik vooraf van haar had gemaakt en het feit dat ze met een heel duidelijk Frans accent praat (ze komt uit Senegal, Afrika)en ik het niet zo op Fransen heb, is ze echt een schat! Het beeld dat ik vooraf van haar had klopt totaal niet. Ze had zelfs snelle en makkelijke pasta gekookt. (kale pasta, pot pastasaus op tafel en een salade van sla, Cherry tomaatjes en een heerlijke dressing, maar desondanks prima. Mij hoor je niet!). Na het eten nog wat gepraat. Over Senegal, Nederland en over voetbal. Dat Senegal in 2006 op het WK voor een verassing zorgde en over Oranje dat dat zo goed is. Ze vertelt dat haar broer/vrienden in Senegal helemaal fan zijn van Oranje. Op Facebook (Facebook (en o.a. Twitter en Youtube) zijn in China geblokkeerd, maar ze heeft een VPN waarmee je de blokkade kan omzeilen) laat ze wat foto’s zien dat ze allemaal oranje shirts aan hebben. Zelf een foto waarin ze vol trots in de ArenA staan bij een wedstrijd van Oranje! Verder vertelt Isabelle dat ze helemaal fan zijn van een Nederlandse voetballer, maar ze komt even niet op de naam. Cruijff? Nee geen Cruijff. Gullit? Rijkaard? Van Persie? Nee allemaal niet. We gaan een lijstje af met top 10 beste Nederlandse voetballers (volgens internet). Ook allemaal niet. Ze beschrijft hem, maar ik weet het niet… Ze besluit hen dan maar een berichtje op FB te sturen. Het wachten is vervolgens op antwoord.
Dan komt Marc, de vriend van Isabelle, thuis. Hij heeft eigenlijk Marco, maar noemt zichzelf Marc. Hij komt uit Montpellier, Frankrijk. Een echte Fransoos dus. Fransen staan er om bekend zichzelf als beste en middelpunt van de wereld te zien. Al gauw is duidelijk dat Marc er niet zo in staat. Hij hekelt die opstelling van zijn landgenoten zelfs! Ook is het Engels onder de Fransozen niet al te best, hier is Marc opnieuw een uitzondering in. Prefect zijn Engels! Ik weet niet meer hoe we er op komen, maar ik zeg dat ik niet van bier houd en dat ik liever wijn heb. Blijkbaar heb ik iets goeds gezegd. Marc begint helemaal te glimmen. Wat blijkt, hij zit in de wijnen. Hij werkt bij een bedrijf dat ze importeert en in Shanghai verkoopt. Ohh, antwoord vanuit Senegal. Het blijkt Ruud van Nistelrooy te zijn. Haha, dat had ik nooit geraden! Marc blijkt niet van voetbal te houden. Gaat veel te veel geld in om vind hij. Bovendien, als je nu voor een club bent met 11 goede spelers, is het over een jaar een heel andere club. Het gaat niet meer om de jongens uit de stad, maar wie het met het meeste geld het slimste kan inkopen… Na veel gepraat, schrikken we om half 12 van de tijd en gaan snel slapen.
Donderdag verteld Wittko op het werk dat er zondag de Jinqiao 8k is, of ik dat ken. Nou nee. Het blijkt een hardloop evenement te zijn waarbij de 8k staat voor 8 kilometer en Quest doet daaraan mee. Ik wordt gevraagd om daar ook aan mee te doen. “uhh, nou ik heb al een eeuwigheid niet meer hardgelopen. Bovendien is het meeste dat ik ooit gelopen heb 5 kilometer…” Waarop Wittko zei: “Nou, dan kom je ons toch gewoon aanmoedigen. Het is altijd heel leuk en gezellig. Er doen veel bedrijven mee. Het is eigenlijk meer een reclamefestival dan een hardloopwedstrijd.” Ik moest weer denken aan de gouden regel, dus ik zeg ja. Ik krijg een shirt van het bedrijf en een fake-nummer om zondag aan te trekken.
Die avond werk ik door tot 8 uur. Dit allemaal vanwege het fabrieksbezoek van morgen. Ik word voorbereid in een lange training. Er wordt me van alles uitgelegd. Hoe de procedure in zijn werk gaat, waar ik op moet letten, dat ik het onverwachte moet verwachten. Opeens moet ik terug denken aan het vak kwaliteitsmanagement dat ik op school heb gehad. Termen en procedures die daar behandeld werden zie ik nu terug komen. Dat is leuk! Om 8 uur ga ik op naar huis, alleen dit keer want Isabelle blijft nog even op kantoor voor haar Chinese les. Thuis heb ik weer hele gesprekken met Marc. Het blijkt een slimme jongen te zijn, of zo doet hij zich voor… Op een gegeven moment om half 10 zegt dat hij en Isabelle naar de Italiaan gaan en ik mag mee. Nu was het een lastige keuze die voor ligt. Enerzijds de gouden regel, anderzijds de verstandige keuze. Ik moet morgen namelijk vroeg weg voor de business trip. Ik besluit de gouden regel toch niet te breken en ga mee. Behalve Isabelle, is er ook iemand anders bij. Ook een fransoos, maar er wordt voornamelijk Engels aan tafel gesproken. Heel netjes! We delen een carpaccio vooraf, ik had gnocchi als hoofdgerecht (eerste keer voor mij) en panna cotta als toetje. Marc, als specialist, had een goeie fles wijn uitgekozen. Het blijkt hun favoriete restaurant te zijn. Ik heb niet zo lang de tijd nodig om te snappen waarom. Tijdens het eten vragen ze aan mij wat nou typisch Nederlands eten is. Hutspot zeg ik. “Top!” Zeggen ze, “dan mag je dat een keer maken voordat je weggaat.” Toen we klaar waren gingen ze als een van de weinige keren in het Frans praten en op het moment dat ze uitgesproken waren, was de rekening betaald. Ik kan tegenstribbelen wat ik wil maar zin heeft het niet. Thuis aangekomen duik ik snel mijn bed in, het is iets later geworden dan ik had gepland. Morgen moet ik vroeg op!
----Korte versie----
Woensdag 9 april, half 9 check ik uit en ga met 2 koffers met de taxi naar kantoor. Daar zegt Isabelle dat ik vrij mag nemen om naar appartementen te zoeken. Ik besluit de ochtend te werken en ’s middags appartementen te bekijken. Ik ga langs vier en een half appartement. Er zat niet echt wat tussen. ’s Avonds ga ik met Isabelle mee naar haar appartement. In 1 woord: prachtig! Ze had een snelle pasta gekookt. Na het eten nog wat gepraat. Over Senegal, Nederland en over voetbal. Ze vertelt dat haar broer/vrienden in Senegal helemaal fan zijn van Oranje.
Dan komt Marc, de vriend van Isabelle, thuis. We praten verder. Ik zeg hem dat ik niet van bier houd en dat ik liever wijn heb. Blijkbaar heb ik iets goeds gezegd. Wat blijkt, hij zit in de wijnen. Verder blijkt Marc niet van voetbal te houden. Om half 12 schrikken we van de tijd en gaan snel slapen.
Donderdag verteld Wittko over de Jinqiao 8k, een hardloopevenement. Quest doet daaraan mee. Ik ga mee als supporter en krijg een shirt van het bedrijf en een fake-nummer om zondag aan te trekken.
Die avond werk ik door tot 8 uur vanwege een lange training voor het fabrieksbezoek van morgen. Ik moet terug denken aan het vak kwaliteitsmanagement. Thuis heb ik weer hele gesprekken met Marc. Om half 10 zegt dat hij en Isabelle naar de Italiaan gaan en ik mag mee. Behalve Isabelle, is er ook een fransoos bij, maar er wordt voornamelijk Engels aan tafel gesproken. We delen een carpaccio vooraf, ik had gnocchi als hoofdgerecht en panna cotta als toetje. Marc, als specialist, had een goeie fles wijn uitgekozen. Tijdens het eten vragen ze aan mij wat typisch Nederlands eten is. Hutspot zeg ik. Daarmee zeg ik toe dat een keer voor ze te koken voor ik wegga. Toen we klaar waren gingen, spraken ze wat in het Frans en toen ze uitgesproken waren, was de rekening betaald. Thuis meteen naar bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
